NOŻYCZKI

ranking nożyczek wykonanych z różnych rodzajów stali: 

1. stal węglowa (carbon steel)- najniższe klasowo

wymagają dodatkowych zabiegów konserwacyjnych m.in. odpowiednie czyszczenie, osuszenie, naoliwienie i przechowywanie w suchym miejscu

2.stal nierdzewna(stainless steel)

stal ta posiada specjalne właściwości fizykochemiczne. Nierdzewność, odporność na korozje, odporność na wys. temp, lśniący połysk i ekologiczność, występują pod oznaczeniami : np. 420, 440A, 440B, 440C, stal japońska 440C itp.

stal oznaczona jako 420 to popularna stosowana w klasie tanich i średnich cenowo nożyczek lecz posiada najniższą zawartość węgla  w stosunku do innych stali nierdzewnych. zaletą jest wysoka odporność na pęknięcia i wykruszenia oraz niskie koszty obróbki

seria 440A 440B 440C to średnia cenowo seria lecz lepsza od serii 420

3. stal nierdzewna kobaltowa(cobalt stainless steel)

uzyskiwania poprzez dodanie do stali nierdzewnej kobaltu co daje większa twardość. nożyczki wykonane z tej stali są wysokiej jakości i zaliczają się do klasy Premium. Są odporne na korozje, wytrzymałe, posiadają  bardzo mocne ostrza, mniejsza waga np N690 produkowana przez firmę Bohler Edelstahl.  Parametry techniczne  są na poziomie miedzy 440C a VG-10

4.stal nierdzewna VG-10 (stainless steel VG-10) lepsza odporność na pęknięcia i wykruszenia. stosowane do produkcji nożyczek wyższej klasy

5. stal damaceńska (damacus steel)- posiada bardzo dobre wł. mechaniczne. stosowana do produkcji najdroższych nożyczek klasy Premium często wykonywanych ręcznie i na indywidualne zamówienie. 

Powłoki stosowane do wykończenia nożyczek:

(powłoka nie ma znaczenia na ostrość nożyczek)

1. lakiernicze- najtańsze

2. oksydowanie- zabezpiecza przed korozją, mała odporność na zarysowania i stężenie kwasów

3. teflon- zabezpiecza w 100% przed korozją, zmniejsza tendencje przywierania włosa do ostrzy, łatwy do zarysowania 

4. związek tytanu- odporna na zarysowania idealna do codziennej pracy. 

5. chromowanie- pokrycie nożyczek w procesie galwanicznym twardą warstwą chromu, powłoka ta jest najczęściej matowa jednak zdarza się ze nożyczki mają wysoki połysk, jest odporniejsza na zarysowania i lepiej chroni przed korozją niż oxyda. Chromowanie może być wykonane ze stali węglowej jak i stali nierdzewnej

6. powłoki PVC nazwa pochodzi od skrutu poli vinyl chloride- można na nie nanosić wzory

ŁUSZCZYCA

Wielu specjalistów przychyla się do zdania, że łuszczyca jest tzw. chorobą z autoagresji. Znaczy to tyle, że organizm z niewiadomego powodu zaczyna atakować własne tkanki i niszczy je.
W normalnie funkcjonującej skórze proces powstawania i złuszczania komórek trwa 26-28 dni.
W łuszczycy prawdopodobnie układ odpornościowy wysyła mylne sygnały, które przyspieszają ten proces, skracając go do ok. 4 dni – nowe komórki dojrzewają za szybko, a stare nie nadążają się złuszczać. Efekt jest taki, że naskórek osób z łuszczycą jest o wiele grubszy niż u osób zdrowych i na głowie powstaje gruba warstwa martwych komórek. Zwykle wygląda to jak plackowate, zaróżowione miejsca pokryte łuską.

Warto wiedzieć, że zwiastunem łuszczycy głowy nie jest wypadanie włosów. Dzieje się tak, ponieważ cebulki włosowe znajdują się bardzo głęboko, natomiast zmiany chorobowe dotyczą wyłącznie naskórka. Trzeba jednak wiedzieć, że w związku z tym, iż łuszczyca skóry głowy nierzadko powoduje swędzenie, co wyzwala reakcję drapania. To zaś może sprawić, że cebulki staną się słabsze, a włosy wypadną.

Łuszczyca głowy zwana inaczej erytrodermią obejmuje skórę owłosioną, a więc może się również przenosić na obszar całego ciała. Może również dotknąć stawy, czy płytkę paznokciową.
Na szczęście łuszczyca głowy nie jest chorobą zakaźną. Nie można się nią zarazić ani przez podanie ręki, ani całowanie, ani używanie tych samych ręczników, czy sypianie w jednym łóżku z osoba chorą.

Skad łuszczyca na głowie?:
-skłonność do łuszczycy można odziedziczyć.
-infekcje (grzybicze, wirusowe, bakteryjne),
- mechaniczne urazy skóry (oparzenia, zadrapania, chirurgiczne blizny),
 -nadużywanie alkoholu,
 -przedłużające się sytuacje stresowe,
-zażywanie wybranych grup leków (antymalarycznych, antydepresyjnych, beta-blokerów).
 -zaburzenia w funkcjonowaniu limfocytów T – „składników” układu odpornościowego.
 Pojawienie się tych czynników (chociażby kilku z nich) powoduje, iż dochodzi do zmian w funkcjonowaniu keratynocytów oraz fibroblastów.

_________________________________________________________________
Dieta może mieć wpływ na przebieg choroby, choć u różnych osób różnie to wygląda, dlatego trzeba przede wszystkim bacznie obserwować rekcje organizmu i eliminować z diety te produkty, które zaostrzają przebieg choroby.
Wielu lekarzy zaleca unikanie alkoholu, ostrych przypraw, kawy, czekolady, czy tłuszczów zwierzęcych. Zalecają natomiast jedzenie tłustych ryb morskich, gdyż wpływają one korzystnie na skórę.

LECZENIE
Z choroby łuszczycowej nie można wyleczyć się całkowicie, można natomiast wydłużać czas ustępowania objawów. Kiedy jednak zadziałają czynniki sprzyjające powstawaniu choroby, zmiany mogą się pojawić.

Pierwszym etapem leczenia jest łagodzenie zmian miejscowych, ale do terapii wprowadza się także leki doustne. Kuracje rozpoczyna się od zdjęcia łuski. Skórę głowy smaruje się tzw. preparatami keratolicznymi z kwasem salicylowym i mlekowym. Następnie stosuje się maści kortykosteroidowi, cygnolinę, dziegcie oraz pochodne witaminy D – środki te działają przeciwzapalnie. Czasem trzeba zażywać leki działające na układ odpornościowy lub pochodne witaminy A. skuteczna jest też fototerapia, czyli naświetlanie skóry głowy promieniami UVA i UVB. Najczęściej potrzeba około 20 zabiegów powtarzanych 2-3 razy w tygodniu. Naświetlanie trawa kilka minut. Do tej terapii należy podchodzić ostrożnie, bo leki działają toksycznie na wątrobę. Dodatkowo powinno się często natłuszczać skórę głowy, choć chorzy stosują to rzadko, gdyż widok nie jest zbyt estetyczny – tzw. tłuste włosy.

ŁOJOTOKOWE ZAPALENIE SKÓRY GŁOWY

Łojotokowe zapalenie skóry jest chorobą przewlekłą i niestety najczęściej ją tylko zaleczamy. Ale nie jest to choroba zaraźliwa. Powstaje ona u osób z nadczynnością gruczołów łojowych. Ważną rolę w powstaniu choroby odgrywają drożdżaki, które stanowią florę fizjologiczną na naszej skórze. W leczeniu stosujemy najczęściej leki przeciwgrzybicze i przeciwzapalne. Należy unikać preparatów zawierających sterydy. Bardzo dobre efekty daje doustna terapia przeciwgrzybicza - metodą pulsową. Wiele chorób ogólnoustrojowych może nasilać łojotokowe zapalenie skóry, np. niedoczynność i nadczynność tarczycy, zaburzenia odporności, leczenie immunosupresyjne.

1. Przyczyny łojotoku
Łojotok pojawia się, ponieważ skóra produkuję nadmierną ilość łoju skórnego. Uważa się, że choroba ma podłoże genetyczne, dlatego ryzyko choroby wzrasta, jeśli w rodzinie są chorzy. Często sugeruje się, że nadmierna produkcja łoju jest reakcją alergiczną skóry na drożdże (malassezia) lub bakterie. Nie zostało to jednak potwierdzone badaniami.

Jednym z najstarszych sposobów leczenia łojotoku jest kąpiel i płukanki z kwiatu dziurawca

Inne czynniki, które mogą przyczynić się do pojawienia łojotoku, to:
-sytuacje stresowe,
-warunki pogodowe,
-tłusta cera,
-nieprawidłowa higiena skóry, na przykład zbyt rzadkie mycie głowy,
-stosowanie kosmetyków do pielęgnacji skóry, które zawierają podrażniający alkohol,
-choroby skóry, np. trądzik,
-nadwaga i otyłość,
-choroby neurologiczne – choroba Parkinsona, urazy głowy, udar,
-zakażenie wirusem HIV.

2. Objawy łojotoku
Objawy łojotokowego zapalenia skóry mogą się pojawić w wielu miejscach. Zazwyczaj powstają tam, gdzie skóra produkuje więcej sebum. Części ciała, które są najczęściej zaatakowane schorzeniem, to:

skóra głowy,
czoło,
powieki,
okolice nosa,
okolice ust,
okolice uszu,
fałdy skórne na ciele.
Łojotok u dzieci, pomimo iż wygląda nieestetycznie, nie jest groźnym schorzeniem. Uważa się, że nie jest to reakcja alergiczna rozwijającego się organizmu. Skóra na głowie dziecka łuszczy się, płaty są grube, żółte lub brązowe. Skóra zmieniona chorobowo może pojawić się także na powiekach, uszach, wokół nosa i w pachwinach. Ciemieniucha może powodować u niemowlaka swędzenie. Jeśli dziecko będzie się drapało, może dojść do powiększenia stanu zapalnego oraz może wystąpić krwawienie. Ciemieniucha pojawia się u niemowlaków i u starszych dzieci do lat 3.

Objawy łojotokowego zapalenia skóry, to:
-zmiany skórne,
-okolice ciała błyszczące się od sebum,
-łuszczenie skóry,
-swędzenie – intensywniejsze, jeśli skóra jest zainfekowana,
-delikatne zaczerwienienie,
-utrata włosów.

3. Leczenie łojotoku
Łojotok może zostać złagodzony szamponami zakupionymi w aptece lub w drogeriach. Zalecane jest częste mycie głowy, najlepiej codziennie. Należy pamiętać, że szampon na łojotok musi zostać dokładnie spłukany. Aktywne składniki takich szamponów to m.in. kwas salicylowy, cynk, selen, ketokonazol (lek przeciwgrzybiczy). Preparaty zawierające selen, ketokonazol, kortykosteroidy mogą być stosowane w cięższych przypadkach. Podczas mycia skóry głowy szamponem na łojotok, podziel włosy na kilka części, nałóż na jeden fragment skóry i chwilę masuj. Preparaty stosowane na skórę twarzy lub klatkę piersiową powinny być stosowane dwa razy dziennie. Należy unikać agresywnie działających kosmetyków, które dodatkowo wzmogą produkcję łoju.

Obserwuje się pozytywne działanie promieni słonecznych na łojotok skóry, więc latem ludzie cierpiący na tę dolegliwość mogą spodziewać się znacznej poprawy stanu skóry, szczególnie jeśli dużo czasu spędzają na zewnątrz.Leczenie łojotoku może także wspomóc odpowiednia dieta - bogata w cynk, kompleks witamin B, witaminy A i E.

Łojotok nie jest zaraźliwy i nie jest zawsze oznaką braku odpowiedniej higieny. Diagnoza jest stawiana na podstawie obserwacji fragmentów skóry. Łojotok jest chorobą chroniczną, nie da się jej całkowicie wyleczyć, można jedynie kontrolować objawy. W przypadku choroby zalecana jest konsultacja z dermatologiem.